ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Η έναρξη του πολέμου

Εγώ ο παππούς, Δημήτρης, που γράφω το παρακάτω περιστατικό, ήμουν τότε εφτά χρονών παιδάκι, και μου έκανε τέτοια εντύπωση ώστε να μείνει βαθιά στη μνήμη μου και το περιγράφω όπως ακριβώς συνέβη το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 1940 και είναι το εξής:

Απέναντι από το σπίτι μας σε ένα γήλοφο ήταν στρατιωτικός καταυλισμός και περίμεναν όλοι οι στρατιώτες διαταγή αν θα γίνει πόλεμος με τους Ιταλούς ή όχι. Για το λόγο αυτό ήταν όλοι οι στρατιώτες από νωρίς παραταγμένοι σε λόχους με τάξη και περίμεναν το αποτέλεσμα της υποθέσεως.

Για μια στιγμή φαίνεται από μακριά ο αγγελιοφόρος με το άλογο του να τρέχει τακ τακατάκ ,  τακ τακατάκ,   τακ τακατάκ   και να έρχεται και να σταματά μπροστά σε όλο το σύνταγμα και να δίνει το σύνθημα να σωπάσουν  όλοι για να ακούσουν όλοι αυτά που θα τους πει. Και να! Ησύχασαν όλοι και η αγωνία έφθασε στο κατακόρυφο, με συγκίνηση  φωνάζει ο αγγελιοφόρος: Ζήτω ο πόλεμος!!! Και αυθόρμητη απάντηση από  όλους τους στρατιώτες: ΖΗΤΩΩΩΩΩ!!!

Στη στιγμή δίνει διαταγή ο συνταγματάρχης : Όλοι στα όπλα για τη μάχη. Για τη νίκη  της Ελλάδας.

Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται χαρά, αγκαλιές, φιλιά κλάματα και ένα σωρό άλλες εκδηλώσεις.

Σε λίγο έρχονται φορτηγά αυτοκίνητα και με χαρά όλοι τους να φωνάζουν σ’ αυτά. Θα τους σφάξουμε τους Ιταλούς σηκώνοντας τα σπαθιά από τις θήκες τους και μεις, φεύγοντας τα αυτοκίνητα σταυροκοπιόμασταν και με δάκρυα και χειροκροτήματα να τους ευχόμαστε με τη νίκη. Για τη νίκη μας, της Ελλάδας εναντίον των Ιταλών, όπως και έγινε και έγραψαν κατόπιν οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Ναι, γιατί τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν χαρούμενα και όλα νικηφόρα. Γι’ αυτό δίκαια φωνάζαμε: «Ζήτω η Ελλάδα μας:»

Ο παππούς Δημήτρης

Βηθλεέμ

Οι Γερμανοί βάζουν φωτιά

Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου έγινε στην περιοχή της Νάουσας.

Στην αρχή οι Γερμανοί κυνηγούσαν κάποιους Έλληνες της αντίστασης. Ύστερα από λίγο έβαλαν φωτιά σε κάποιο σπίτι. Πριν περάσει πολλή ώρα άρπαξαν φωτιά και τα διπλανά σπίτια. Μετά κάηκε όλη η γειτονιά και το σπίτι του παππού μου.

Τότε αναγκάστηκαν να έρθουν στη Βέροια.

Στο τέλος μπόρεσαν να βρουν ένα μέρος να μείνουν μαζί με άλλες φτωχές οικογένειες.

Αναστάσης

Ψάχνοντας για κρέας στην κατοχή

 Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου έγινε το χειμώνα του 1941στην περιοχή του Βύρωνα στην Αθήνα.

Στην αρχή ένας φίλος γιατρός επισκέφτηκε το σπίτι τους. Ύστερα από λίγη ώρα ρώτησε τον προπάππου μου πόσο καιρό είχαν τα παιδιά να φάνε κρέας, μετά ο γιατρός του είπε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να φάνε κρέας.

Τότε ο προπάππους μου άρχισε να ψάχνει σε όλη την Αθήνα. Στο τέλος κατάφερε να βρει έναν άνθρωπο που πουλούσε κρέας. Με όσα χρήματα είχε κατάφερε να πάρει μια πολύ μικρή ποσότητα.

Βασιλική  

 Μια σκηνή του 1940

Την 28^η Οκτωβρίου, όταν οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο στη Ελλάδα, έγινε επιστράτευση στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άντρες από 20 έως 45 ετών από όλη την Ελλάδα θα αμύνονταν για την πατρίδα τους.

Έτσι και ο προπάππους μου χαιρέτησε την οικογένειά του, δηλαδή την προγιαγιά μου και την γιαγιά μου (η οποία ήταν 3 ετών) και ξεκίνησε για το Αλβανικό μέτωπο. Όλοι οι συγγενείς  του ευχόταν με δάκρυα στα μάτια: «Με τη νίκη και καλή επιστροφή».

Ο προπάππος μου ήταν λοχαγός στο Ιππικό.

Αφηγόταν μετά τον πόλεμο ιστορίες στα παιδιά του για τις περήφανες νίκες του λόχου του Ιππικού που διοικούσε ο ίδιος.

Στο αναμνηστικό άλμπουμ φωτογραφιών της γιαγιάς μου υπάρχει μια φωτογραφία του προπάππου μου πάνω στο άλογό του με το όπλο και την ξιφολόγχη να οδηγεί τον λόχο του προς το πολεμικό πεδίο στο αλβανικό μέτωπο.

Θοδωρής Ζ.

Μια ιστορία από τον πόλεμο

Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς έγινε τον Οκτώβριο του 1940 σε ένα χωριό της Ηπείρου κοντά στα αλβανικά σύνορα. Ο παππούς μου τότε ήταν πολύ μικρός.

Μου έλεγε ότι ξαφνικά ακούστηκε ένας μεγάλος θόρυβος και οι γυναίκες και τα παιδιά έτρεξαν να δουν τι έγινε. Ύστερα ο ήλιος χάθηκε, γιατί κάτι μεγάλα αεροπλάνα  ήρθαν για να βομβαρδίσουν την περιοχή.

Πριν φτάσουν τα αεροπλάνα πάνω από τα σπίτια, όλοι έτρεξαν να κρυφτούν στα βουνά. ευτυχώς πρόλαβαν να σωθούνε. Μόλις τα αεροπλάνα πέρασαν πάνω από το χωριό άρχισαν να το βομβαρδίζουν.

Μετά τον βομβαρδισμό και αφού τα αεροπλάνα άρχισαν να φεύγουν όλοι οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέφουν στα σπίτια. Στεναχωρήθηκαν πολύ, γιατί ήταν όλα κατεστραμμένα και δεν μπορούσαν να μείνουν πια εκεί. Στο τέλος  αναγκάστηκαν να φύγουν σε άλλες περιοχές σε συγγενείς τους.

Θοδωρής Γ.

Η κατάληψη της Κορυτσάς

Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου συνέβη στον πόλεμο το 1940 στην περιοχή των συνόρων μας με την Αλβανία, κοντά στην Κορυτσά, όπου πολεμούσε ως στρατιώτης ο προπάππους μου.

Στην αρχή ενώ προχωρούσαμε στα σύνορα περιμένοντας την επίθεση των Ιταλών, δεχτήκαμε πυρά από το πυροβολικό τους. Ύστερα από την επίθεση, και ενώ ήμασταν καλυμμένοι στα χαρακώματα πήραμε διαταγή να ξεκινήσουμε την επίθεση εναντίον των ιταλικών θέσεων, φωνάζοντας «ΑΕΡΑ»! Μετά από την επίθεση μας οι Ιταλοί   τα έχασαν και άρχισαν να υποχωρούν πετώντας τα όπλα τους. Στο τέλος καταλάβαμε την Κορυτσά και μας υποδέχτηκαν οι κάτοικοι με ζητωκραυγές και ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες.

Νίκος

Ο τραυματισμός του παππού μου.

Τ ο περιστατικό που μου διηγήθηκε ο παππούς μου έγινε ένα βράδυ του 1941 στα βουνά της Αλβανίας, όπου πολέμησε ο ίδιος.

Στην αρχή ήταν τα πάντα ήσυχα και δεν φαινόταν κανένα ίχνος του εχθρού. Ύστερα από λίγη ώρα όμως ακούστηκαν πυροβολισμοί από κάπου κοντά. Όλοι αναστατώθηκαν και έτρεξαν κοντά στα όπλα τους.

Πριν από λίγα λεπτά είχε αρχίσει να χιονίζει και το κρύο ήταν τσουχτερό. Ευτυχώς ο παππούς ήταν πολύ καλά ντυμένος. Μετά ο εχθρός πλησίασε όλο και περισσότερο και άρχισε η μάχη. Τότε μια βόμβα έπεσε ακριβώς δίπλα του και πολλοί στρατιώτες σκοτώθηκαν. Ο παππούς μου τραυματίστηκε αλλά δεν σκοτώθηκε. Στο τέλος η μάχη έληξε με νικητές τους Έλληνες. Κάθε φορά που πλησιάζει η 28^η Οκτωβρίου ο παππούς μου θυμάται με συγκίνηση εκείνες τις μέρες.

Γιώργος