O ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ (ΑΣΚΗΣΗ 1 )

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

(Αρκετά παιδιά έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό. Τα κείμενα είχαν φαντασία. Αρκετά παιδιά έγραψαν ότι όταν έγινε καλά το σκυλάκι το άφησαν ελεύθερο. Ελεύθερα αφήνουμε τα πουλιά, τα σκυλάκια δεν τα εγκαταλείπουμε ποτέ. Η ιστορία που δημοσιεύουμε είναι της Αργυρούλας Ματράκα)

Είναι ένα όμορφο απόγευμα του Φλεβάρη. Τα δύο δίδυμα αδέλφια, ο Αντώνης και ο Στέλιος, μόλις είχαν τελειώσει το παιχνίδι με τους φίλους τους στο πάρκο της γειτονιάς και επέστρεφαν στο σπίτι τους, συζητώντας για τα μαθήματά τους και την εργασία που είχαν αναλάβει στο μάθημα της Γλώσσας.

Ξαφνικά είδαν στη μέση του μονοπατιού ένα πανέμορφο άσπρο κουταβάκι, που έκλαιγε χτυπημένο. Ο Αντώνης το πήρε στην αγκαλιά του προσεκτικά. Τα δύο παιδιά πρόσεξαν ότι το σκυλάκι είχε λυγισμένο το πόδι του. Σαν καλοί πρόσκοποι, αμέσως κατάλαβαν ότι ο μικρός τους φίλος είχε χτυπήσει στο σημείο εκείνο και χρησιμοποίησαν ό,τι είχαν μάθει για να κατασκευάσουν ένα πρόχειρο νάρθηκα στο πονεμένο πόδι του φίλου τους, από δύο ξυλαράκια που βρήκαν στο πάρκο.

Με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για την κατάσταση της υγείας του μικρού καινούργιου φίλου τους, τα δύο αδέλφια το μετέφεραν προσεκτικά στην κλινική μικρών ζώων που ήταν πιο κάτω. Ο κτηνίατρος τους ρώτησε πώς τους λένε, εξέτασε το κουταβάκι προσεκτικά, του έδεσε το ποδαράκι του και έδωσε στα παιδιά οδηγίες για την ανάρρωσή του. Με αμηχανία, επειδή δεν είχαν χρήματα μαζί τους, τα παιδιά ρώτησαν το γιατρό τι του οφείλουν κι αυτός γυρίζοντας στον Αντώνη του είπε: «Αν δεν κάνω λάθος είπαμε πως σε λένε Αντώνη. Αυτό λοιπόν είναι το δώρο μου. Χρόνια σου πολλά Αντώνη και μπράβο και στους δύο για την καλή σας πράξη!» Τους έδωσε μάλιστα και να λουράκι για να πηγαίνουν βόλτα το φίλο τους, όταν γίνει καλά. Τα παιδιά ευχαρίστησαν το γιατρό και χαρούμενα ακλούθησαν το

δρόμο της επιστροφής  προς το σπίτι.

Εκεί, όταν έφθασαν, διηγήθηκαν στη μητέρα τους την περιπέτειά τους, κι εκείνη περήφανη για την καλή πράξη των παιδιών της έτρεξε στην κουζίνα να ετοιμάσει γάλα για το πανέμορφο κουταβάκι. Τα δύο αδέλφια έβαλαν το φίλο τους στο χαλί μπροστά στο τζάκι που έκανε αρκετή ζέστη για να  γίνει γρήγορα καλά.

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα κι τα παιδιά έκαναν καθημερινή συντροφιά στο αγαπημένο τους κουταβάκι.

Την Ι 5η ημέρα, βλέποντας το φίλο τους που είχε γίνει τελείως καλά, όπως τους είχε πει και ο γιατρός άλλωστε, ο Στέλιος ρωτάει τον Αντώνη:

«Αντώνη, δε νομίζεις ότι πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα;».

«Ναι, Βέβαια!», συμφώνησε ο Αντώνης. και πρότεινε «Τι θα έλεγες για το όνομα Οδυσσέας; Δεν ταιριάζει πολύ στην περίπτωση του φίλου μας Πέρασε νομίζω πολλές περιπέτειες μέχρι να καταλήξει εδώ».

Το μικρό κουταβάκι στο άκουσμα του ονόματος «Οδυσσέας» γάβγισε κοιτώντας τα παιδιά, σαν να κατάλαβε τι έλεγαν!!!

Πραγματικά, δεν υπήρχε πιο ταιριαστό όνομα για το αγαπημένο τους τετράποδο!

«Ο τετραπέρατος Οδυσσέας», είπε γελώντας ο Στέλιος.

«Ο τετράποδος Οδυσσέας!» αναφώνησε ο Αντώνης.

Στις 10 Μαρτίου ο Οδυσσέας ήταν τελείως καλά. Ο κτηνίατρος του έβγαλε τους επιδέσμους και πλέον μπορούσε να τρέξει με τους φίλους του.

Ο τετράποδος Οδυσσέας Βρήκε τη δική του Ιθάκη στην οικογενειακή ζεστασιά των δύο φίλων του κι έγινε η αχώριστη συντροφιά τους ακόμα και στους καθημερινούς περιπάτους στο Πάρκο.