Αληθινή ιστορια από το Πολυτεχνείο

Νοέμβριος 1973. Οι φοιτητές έχουν κλειστεί στο Πολυτεχνείο. Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν τότε 25 χρονών και δούλευε. Κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά με μια ομάδα νέων πήγαινε έξω από το Πολυτεχνείο να βοηθήσει τους φοιτητές. Εκεί υπήρχαν

αστυνομικοί και στρατιωτικοί οι οποίοι χτυπούσαν τον κόσμο για να μην πλησιάζει. Σε κάθε ευκαιρία, πετούσαν στους φοιτητές σακούλες με τρόφιμα, φάρμακα και τσιγάρα.

16 Νοεμβρίου 1973 απόγευμα. Ο κόσμος έξω από το Πολυτεχνείο ήταν πιο πολύς από ποτέ. Η γιαγιά μου μαζί με χιλιάδες κόσμο άκουγε από τα μεγάφωνα τα συνθήματα από τον ραδιοφωνικό σταθμό και τραγουδούσε τον Εθνικό Ύμνο. Στη 1 π.μ. η γιαγιά μου έφυγε για το σπίτι της και όλη νύχτα άκουγε από το ραδιόφωνο τα γεγονότα.

17 Νοεμβρίου 1973 πρωί. Η γιαγιά μου πηγαίνοντας στη δουλειά της, πέρασε μπροστά από το Πολυτεχνείο. Απόλυτη ησυχία! Τα αυτοκίνητα της Πυροσβεστικής έριχναν νερό για να καθαρίσουν το αίμα. Η γιαγιά μου με δάκρυα στα μάτια και βαριά την καρδιά συνέχισε τον δρόμο της.

Βασιλική